بسم الله
و راه را در انبوه سیاهی ها گم می کنم . گویا دل نیز توان همراهی ندارد . خسته و غمبار از بیراهه ها ... همه امیدم به یاس گرائیده ...
جنگلی سرد و تاریک پیش رو ، با گامهایی خسته و چشمانی که جز تیرگی بصیرتی ندارند ، گذرگاه نومیدی را می پیمایم...
هر از گاه صدائی از بیشه سکوت را درهم می شکند و دلم چو آتشفشانی ، با گدازه های ترس فوران می کند .
هجمه ای از توهمات مرا از رفتن باز می دارد ... چاهی در مسیر ، دامی در کمین ، درنده خوئی شب زده در خفا و گزندگانی زهر آلود زیر پا ...
دیگر توانی نیست ، مرگ و نیستی در چشمانم نقش بسته و لحظات به انتظار ناخوشایندی سپری می شوند ...
لحظه ای اشک بر چشمانم جاری می شود . حسی غریبی مرا فرا می گیرد ...
ناگهان دل به یاد عشقی فراموش شده بیدار می شود . از لرزش و سستی اش
کاسته و آرام می گیرد ... از دور نوری زلال چشمانم را خیره می کند ... نیروئی مضاعف بر اندامم ، صلابتی در گامهایم ، شور وشوقی در وجودم ...
قدمها استوار ، سرعتی بی نظیر ، هر لحظه بر روشنائی افزوده ، قلبم تسلی یافته ، امیدم دوصد چندان و شمیمی خوش روحم را طراوتی می بخشد .
از شب و تیرگی ها خبری نیست و سحری دل افزا به لطف خورشید ، مرا جانی دوباره بخشیده ...
هرچه به سمت نور می روم ، دلم از عشق و محبتی مثال نزدنی لبریز می شود .
باز گریه مرا فرا می گیرد ... و این بار از سر شوق و از مهرِ مهربانی در فوق ...
اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِی زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ یُوقَدُ مِن شَجَرَةٍ مُّبَارَکَةٍ زَیْتُونِةٍ لَّا شَرْقِیَّةٍ وَلَا غَرْبِیَّةٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِیءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَى نُورٍ یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَن یَشَاءُ وَیَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ
خداوند نور آسمانها و زمین است؛ مثل نور خداوند همانند چراغدانى است که در آن چراغى (پر فروغ) باشد، آن چراغ در حبابى قرار گیرد، حبابى شفاف و درخشنده همچون یک ستاره فروزان، این چراغ با روغنى افروخته مىشود که از درخت پربرکت زیتونى گرفته شده که نه شرقى است و نه غربى؛ (روغنش آنچنان صاف و خالص است که) نزدیک است بدون تماس با آتش شعلهور شود؛ نورى است بر فراز نورى؛ و خدا هر کس را بخواهد به نور خود هدایت مىکند، و خداوند به هر چیزى داناست. سوره نور آیه 35